|
De Republiek, mijn reet, ‘Leve de monarchie’, met haar amorele Koninklijke vadsigheid en dito douceurtjes, en evenzo ongekende privé-eigendommen, alsook ongeoorloofde bezittingen, en niet te vergeten ontoerekeningsvatbare uitkeringen, en ten slotte het onverantwoordelijk bier drinken met dictators.
Syrano de Faire la Moue aux Tuileries (1769-1821)
|
Lieve onderdanen,
Jullie hadden me, ons moet ik eigenlijk zeggen, allang kunnen lynchen; onthoofden met de guillotine zoals Lodewijk de 16e (achter, achter, achter kleinzoon van die prachtige Zonnekoning, jammer dat die naam al een eigenaar heeft), of dood kunnen schieten en met bajonetten ontmenselijken, met mijn hele familie erbij, zoals de Romanovs, die lieve Nicolaas II en zijn vrouw en vijf prachtdochters. De monarchie in welke vorm ook heeft geen enkele zin, en in zijn huidige Nederlandse geen fut en geen duiding en geen rechtvaardiging. Zij gaat uit van een ongenaakbare bovenkaste, boven de rest. Dat is niet meer van deze tijd, niet hier in het zogeheten beschaafde Westen.
Wij zijn jetset, het uitgaansleven is ons domein (over domein gesproken, wat een prachtwoord, Kroondomein, om van te watertanden, net als van Kroonjuwelen).
Constitutionele monarchie, my ass. ‘Constitutioneel’, omdat ‘mijn positie’ in de grondwet staat. Fuck de grondwet, wat er in staat kan er ook uit geschrapt worden.
Onderdanen, ik, wij, mijn familie, ben jullie adoratie echt niet waard. Geloven jullie dan werkelijk in een Koninklijk sprookje? Voor mij, mijn familie, is het Kroonleven weliswaar wel degelijk regelrecht sprookjesachtig, maar voor de meesten van jullie, mijn lieve onderdanen, is het leven toch vergelijkbaar met een soort van slavenbestaan.
Wappentjoele, zeg, mijn leven is zo totally ‘set to jet’ vierentwintig uur per dag, slapende rijk, een goddelijke belastingvrije droom. Wij, crème de la crème, élite crémeux, te weten wijzelf, de koningin, de prinsesjes, de riddertjes en jonkvrouwtjes, nog niet verarmde baronnetjes en baronesjes, graafjes en gravinnetjes, hertogjes, markiesjes, en ook de nouveaux très très richesjes, allemaal houden we van New York, Londen, Parijs, Rome, daar ontmoetten wij ‘setters’ elkaar het hele jaar door, Hokkaido, Aspen, Davos Kosters, Hvar, Griekse eilanden, de lijst van geneugten is lang, Paradise Islands everywhere, Britse Maagdeneilanden, Malediven, Bahama’s; en wij houden heel erg van casino’s, zoals daar zijn: het Venetian Macao Resort Hotel, San Juan, Sun City, The Bellagio Hotel. Wat moet ik ook met al dat geld. Ik voel mij verplicht het te laten rollen.
Ik kocht een speedbootje van luttele miljoenen, zoals jullie wel weten. ’n Prachtexemplaar, zestien meter lang, met plaats voor maar een paar zielen, net groot genoeg voor mij en mijn gezinnetje. Van dergelijke aankopen draait de economie immers goed.
Het leven is zo mooi, kan zo mooi zijn. Al dat eten dat ik te verstouwen krijg, thuis, bij vrienden, op galafeesten, banketten en bruiloften, en in vijf sterren restaurants all over the world, waar ik graag kom, van het duurste en het lekkerste allemaal, ik kan er niet af blijven. Dat eten zie ik als mijn Koninklijke Taak. Er is altijd heel veel, zo veel, ik kan het meestal gewoon niet op, maar ik doe wel mijn Koninklijke best en geef niet snel op, vetter en vetter word ik, maar ’t is Koninklijk vet, blauw vet, ha, ha.
Constitutionele monarchie, beste mensen, das’n aandoening, eczeem, ik ben het constitutionele eczeem, daar lijkt het op, een chronische ziekte, ja, zoiets. Luis in de pels van de maatschappij vindt een deel van mijn onderdanen, maar daar sta ik boven. En de statistieken die zouden tonen dat mijn populariteit daalt, nu onder de vijftig procent, daar veeg ik mijn reet mee af. Eerlijk. Peilingen doen mij niks. En wie niet tegen kritiek kan die wordt als Poetin. Begrijpen jullie dit? Ik ga het nog een keer goed uitleggen aan een paar gedegen journalisten. Het komt goed.
Ik wil het nog even hebben over mijn liefde voor de lekkerste en ook duurste desserts. Verslaving moeten we het eigenlijk noemen. Ik kan er niet mee stoppen en de drang om te bevredigen wordt steeds groter.
Ik spreek ook namens mijn oudste dochter, de kroonopvolger. Ik gebruik liever het woord kroon dan troon. Van het woord troon krijgen we op slag de bibberitus. Niet leuk, hoor! Ik haat het woord troon, als in troonrede. Uit de grondwet halen, en wel nog dit jaar.
Maar goed, volgende keer vertellen we jullie het verhaal van mijn dochter. Die wil ook graag (we gingen haar daarin voor, alweer een tijd geleden) een aantal van de desserts hebben geproefd van op de site mydailyselfmotivation. Om te beginnen La Madeline au Truffe van 238 euro. Ja, per stuk; en dan Beyond Gourmet Jelly Beans van 476 euro; vervolgens de Golden Opulence Sundae van 952 euro en ten leste: de Golden Phoenix Cupcake, ook van 952 euro. Daar heeft ze het nu al een jaar over, sinds haar eindexamen en sinds ze achttien werd. Maar steevast heb ik dit commentaar: die had je zelf kunnen betalen als je niet willens en wetens die brief(¹) aan de minister had geschreven waarin je voor de duur van je studie afziet van die uitkering van drie ton per jaar, volgens de grondwet heet het inkomen, en onkostenvergoeding van 1,5 miljoen. En wie gaat je studie dan betalen? Nu kan ik daar zeker voor opdraaien. ’t Is ons wat moois. Daar gaat mijn volgende dessert challenge waar ik de zinnen op had gezet, de Frrrozen Haute chocolade ijscoupe, kosten 24 rooie ruggetjes maar liefst.
Luitjes, de etensbel luidt, wij gaan ons van onze Koninklijke Taak kwijten… Vandaag everzwijn met boschampignons. Respectievelijk door mij geschoten en door Willem-Pieter geplukt. Het wordt weer smullen. Ze noemen me hier de Obelix van het Kroondomein. Er gaat meer in dan er uit komt. Vet, vet, vet. Maar wel blauw.
Ik moet er nu echt vandoor. Nou, de ballen dan, luitjes, en tot de volgende keer.
Jullie Opperdaan
PS-PS-PS nog één ding, lieve luitjes, over die onverlaat van een dochter van me, denken jullie nou echt dat ze die onkostenvergoeding gaat terugstorten, nadat die de haven is binnengevaren, op haar bankrekening gestort? Ik heb er mijn absoluut gerechtvaardigde twijfels over. De gelegenheid maakt van m’n lief een leugenaar (dat is een lopend gezegde te onzen huize). Maar ook daarover een volgende keer. Ik moet nog naar de poepdoos, altijd dringend, zo voor het gaffelen.
George Ferdinand Frobenius-Kreplin (28 april 2022)
—
(1) In de brief laat ze weten dat: “(Ze) ziet ook volgend jaar af van haar uitkering. Dat staat in de miljoenennota die op Prinsjesdag is gepresenteerd. De Prinses van Oranje heeft volgend jaar recht op 1,83 miljoen euro. De uitkering is opgebouwd uit een inkomen van 322.000 euro en een onkostenvergoeding van 1,5 miljoen euro”.
