Zonder dat hij erom vroeg peuterde ik een twee euromunt uit mijn portemonnee en gaf die aan de man die er ook een beetje uitzag als dakloze. Hij straalde een innemende zachtmoedigheid uit. Ik vroeg hoe hij heette, waar hij vandaan kwam, hoe lang hij al in Nederland verbleef. Hij antwoordde bereidwillig, gaf zijn naam, en nee, hij kwam niet uit Turkije, maar Afghanistan, leefde al decennia in Nederland.
Maandag zou hij een woning krijgen, meldde hij zomaar, nog twee nachten.
En toen, dat de baas van de supermarkt ‘goed’ was, die hem toestond in de warme entreehal te zitten, zolang de winkel open was. Ik nam afscheid. Hij zwaaide me uit, terwijl hij me bij god aanbeval.
Ik wenste hem geluk met zijn woning en hoopte dat het de komende nachten niet te koud zou worden.
Andarilho Semteto (27 januari 2014)