Wereld van papier,
besmet met inkt en chloor,
dat zich opstapelt,
veelal ongelezen
nutteloos.
En van plastic,
dat zo oud wordt
als Metuselach,
uit zijn as herrijst,
nooit doodgaat,
tot stof vervalt,
superkleine deeltjes,
stof is ook materie.
Plastic materie is een plaag,
het zamelt zich op
in plant en dier
met tot gevolg
dood en verderf,
– ik verzin het niet zelf.
Maar wat is er de grootste plaag? Ja, wie?
De mens natuurlijk, oh, dát cliché!
Het belang van de mens is nihil,
de mensenplaag erger dan sprinkhanen.
De mens blijft maar komen
in steeds grotere aantallen.
En sterft niet massaal genoeg,
zoals sprinkhanen nadat ze zijn uitgeplaagd.
Ook die alles vernietigende sprinkhanenplagen
zijn in toenemende mate te wijten aan de mens
en (bijna) niet meer te bestrijden.
Sprinkhanen staan misschien aan de wieg
van de vernietiging van de mens
geholpen door virussen
en andere verspreiders van de dood
door de mens uit hun schuilplaats gelokt
met ontbossing,
verstoring van ecosystemen en zo,
gekweekt door de bio-industrie.
Vergiffen, in de aarde gepompt,
bij de winning van delfstoffen,
over de velden gespoten en in de lucht.
Dood en verderf.
Iedereen heeft het door,
dat de vernietiging van al het leven
in en op de aarde
niet meer te stoppen is,
dat er geen weg meer terug is,
dat de vernietiging een machine is
door de mens ontworpen,
en in werking gezet,
en waarover hij de macht verloor.
Dat het einde nabij is, Armageddon,
dat zal je zien,
en dat is goed.
Eindelijk.
Tupan Zeus (17 september 2022)