Solo expositie in galerie My Love For Me, And Illustrations
Yoni Chadash is een lief poppetje, een schattig modemeisje, en misschien wel een aardig modelletje, ze zou het waarschijnlijk goed doen op een poster die lingerie aan de man brengt in de etalage van Hunkemöller in de Kinkerstraat, maar zou men ons (schrijvers dezes) vragen of wij vinden dat ze een getalenteerd kunstschilder is, dan is het antwoord een luidkeels NEE! Geen kleurgevoel, geen gevoel voor compositie, vlakverdeling, de penseelvoering grof en vulgair. De tentoonstelling vormt geen geheel, er zit geen stilistische continuïteit in de werken, de portretten zijn nagenoeg expressieloos, het werk ontbeert verbeeldingskracht, de schildertechniek is pover. Geen ruimtelijkheid, diepte, perspectief. Het is broddelwerk van de laagste plank, slechter dan het meest deerniswekkende werk van de slechtste amateurschilder. Maar alweer haar tweede SOLO ‘expositie’, – tevens haar tweede expositie, haar eerste was een jaar geleden. En amper 23 jaar. Ze zou waarschijnlijk niet op een academie zijn toegelaten, maar hoe dan toch twee solo exposities, – beide bij dezelfde galerie: My Love For Me, And Illustrations van Abelina Curr, met haar hart vol liefde voor commercialiteit. De galerie is, zoals de naam zegt, gespecialiseerd in kwaasie trendy illustratief werk: namen van mode(1)-illustratoren als Margot, Astrid, Julian, Soraya, en Piet horen tot de ‘stal’ (exposeerden hun ‘hippe’ illustraties(2) in de galerie) van Curr. Hun namen zeggen ons niets. Maar als er iets is waar wij van gruwen dan zijn het wel mode-illustraties: de wereld van expressie- en contextloze, eender ogende, steriele, stijve, zombieachtige figuurtjes in de meest onnatuurlijke houdingen, met bovenmatig uitslaande kunstwimpers, gebotoxte, gelipflipte of geliplifte tuitmondjes dan wel pruimenmondjes, met ogen wijd als bij gebruik van XTC, (Cocaïne, Amfetamine, Ketamine, LSD) of als gevolg van hersenletsel. Wat doet Yoni Chadash in deze galerie? God mag het weten. Heeft het te maken met haar achternaam? Bij het lezen van het interview met haar in De Plorable uit 2021 in verband met haar eerste solo expositie bij galerie My Love For Me, And Illustrations zegt Yoni, ik gebruik mijn achternaam niet. Haar achternaam staat vervolgens negen keer in het artikel met drie keer de verwijzing naar dat zij vijfde generatie Chadash is. Dat vinden wij het toppunt van tegenstrijdigheid, maar begrijpen doen wij het wel. Zonder de verwijzing naar de naam Chadash was er geen artikel geweest. Overal waar het over Yoni Chadash gaat, die haar werk enkel met Yoni signeert, duikt tevens haar achternaam Chadash op, in elk krantenartikel en iedere aankondiging op een site, zoals van galeriehouder Abelina Curr. Wat de Mondriaan Academie goed zag en wat wij terecht reeds vermoedden is dat er geen toekomst als beeldend kunstenaar in zit voor Yoni: zij werd twee opeenvolgende jaren door de academie afgewezen. Commercieel ingestelde Curr denkt daar anders over. De naam van haar protegé verkoopt, achternaam, wel te verstaan.
Vijfde generatie kunstenaarsfamilie. Het talent verbleekt in de loop der generaties langzaam, valt te zien en is ook onze mening. Van Hector Merlin Chadash, via Merlin Chadash, Jacques Chadash, Julien Chadash, naar Yoni Chadash. Zij behoorden nooit tot de top en het werk wordt er allengs slechter op. Epigonen, imitators, navolgers. Elke generatie mist in toenemende mate de kwaliteiten en eigenschappen die horen bij het ambacht van kunstschilder en waarachtig kunstenaarschap. Met Yoni Chadash is het helemaal gedaan met de pret. Ons wordt duidelijk dat kunstzinnigheid niet perse overerfbaar is en dat je overerfelijkheid niet kunt promoten als bewijs van talent.
De huidige Chadashfaam ontstaat met Jacques Chadash (nu 80 jaar), een ons inziens onbedreven acteur en middelmatig schilder. Hij mag dan wel bekend zijn en in veel films te zien, maar wat zegt ons dat? Na hem in enkele rolprenten bestudeerd te hebben, kwamen wij tot de slotsom: een slaapverwekkende speler, – irritant slecht eigenlijk. Het spel van Nederlandse acteurs is sowieso in de meeste gevallen niet te pruimen, behalve natuurlijk dat van types als Pierre Bokma en Gijs Scholten van Asschat en andere spelers van De Vloer Op. Jacques’ schilderijen zijn net zo min de moeite waard. Maar hij behoort tot de Nederlandse kliek die zich nieuwe elite weet en als zodanig wordt gepimpt door met name de commerciële media. Over zijn televisieseries over geniale, overbekende, eindeloos vaak besproken kunstenaars (Matisse, Cézanne, Monet, Sorolla y Bastida, Gris) gaan we het niet hebben, naar één aflevering van een van de series hebben we hooguit een paar seconden gekeken, tot maximaal drie minuten, tot wij begrepen dat het vooral om Jacques zelf gaat; en zijn theatrale enthousiasme komt op ons over als hinderlijk. Verder zijn wij dol op documentaires over dode en levende kunstenaars, zoals de geslaagde Close Up documentaires over kunstenaars Aldwyth (Mary Aldwyth Dickman, 87 jaar), Eva Hesse (1936–1970), Georgia Totto O’Keeffe (1887-1986); of alle afleveringen van Man en Kunst met de humoristische Lucas de Man, zelf innoverend kunstenaar, en ook enthousiast presentator, maar op een zeer aansprekende wijze.
En wat betreft het ‘succes’ van de nakomelingen van Jacques (derde generatie) beseffen wij dat er wel eens een hoog kruiwagengehalte in het geding kan zijn. Jacques: zogezegd befaamd en zeker enigszins kapitaalkrachtig, – BN’r. …… De vierde generatie, Julien Chadash, zoon van Jacques, bakt er ons inziens weinig van als kunstschilder, en met de vijfde generatie zijn we aan het eind van een dood spoor beland. Voor Julien, vader van Yoni en Yoni geldt, hun ‘faam’ vaart vet op die van vader, resp. opa. Dankzij pappa’s/opa’s Bekende Nederlanderschap en de gecommercialiseerde media met hun cultus van de celebre, dives et nihil(3) worden zij in het zadel gehouden.
Advies aan Yoni: meisje, blijf lekker schilderen (als amateur), maar voorzie jezelf hoe dan ook van een artiestennaam die niet op Chadash lijkt, en kijk dan wat je waard bent. Doe als anderen die hun naam veranderden: Tinkebell; Pink de Thierry; Bets Bayens; R. Mutt (op het werk Fountain(4), dat ten onrechte is toegeschreven aan Marcel Duchamp).
Wij bedachten reeds een lief pseudoniempje voor je, – gratis: Maya Adhīra Ouleh.
Overigens zien wij dat onze lieve Yoni reeds een leven als fotomodelletje is begonnen. Dat juichen wij toe. Het is een goede manier om geld te verdienen. En, tweede generatie, – ook haar moeder, Una Fuievene-Autrec, met hart en ziel huidchirurg, was ooit model, lazen wij in een interview: ‘Voor een jaartje en om geld te verdienen’. Aldus Una.
Salvasnor D. en P. Incasso (6 juli 2023)
Yoni Chadash – model
Yoni Chadash – schilderijen
—
(1) Mode treedt in de plaats van een persoonlijke levensstijl in zake kleding, woninginrichting, lectuur, film enz., wanneer commercialisme en smakeloosheid gaan overheersen. (ensie.nl)
(2) Een illustratie is een (…) plaatje bij een tekst of een verhaal. (ensie.nl)
(3) Celebre, dives et nihil (Latijn): beroemd, rijk en niets.
(4) Fountain was een industrieel vervaardigd urinoir, dat in 1917 anoniem als kunstwerk werd ingezonden voor een expositie in New York. Dit exponent van het Dadaïsme is lange tijd aan Marcel Duchamp toegeschreven, maar inmiddels wordt vermoed dat het werk het originele idee was van de Duitse kunstenares Elsa von Freytag-Loringhoven. (Wikipedia)
Onder voorbehoud van verschrijvingen, typefouten, en dies meer.