Email:
Amsterdam, 28 september 2023.
Hoi Maitea,
Ik sta op de wachtlijst om geopereerd te worden. Met een paar procent kans dat ik er iets aan overhoud, zie hieronder in het rood: Risico’s en complicaties.
Wanneer ‘precies’ ben je in Nederland?
Ik ga nooit meer ergens koffie drinken, niet in een restaurant of café (Van brasserie tot bistro en grand café) (een enkele keer, ja, op mijn verjaardag, of die van Didi, of als er iets speciaals te vieren valt (bijvoorbeeld als niemand zin heeft om te koken. Meestal wordt er gekookt, want een mens moet zijn geld niet spenderen aan buitenshuis eten, dat loopt, – met aperitief, drank, toetje, koffie en digestief -, behoorlijk in de papieren. Thuis eten is gezonder, – voor de portemonnee, krijg je meer waar voor je geld.)).
In de kantine van het OLVG willen we, na een bezoek aan arts of chirurg (in opleiding), weleens koffie drinken (met gebak). Een keer terugkomend van het OlVG probeerden we Pam’s Koffie uit, hoek Fenselaarstraat-De Kantermarkt. Didi las een lovende recensie in de buurtkrant over de toko.
Ik heb geen herinnering meer aan of de koffie heet genoeg was (meestal is de koffie dat niet), maar ik vond het er (en de tosti) niet echt bijzonder, en Didi had … iets aan te merken op de muziek, dat de muziek te hard stond, ‘wat een k’tmuziek’ is meestal haar commentaar.
Ik ben ook niet bepaald groot voorstander van muziek in brasserie, bistro of café, zeker niet muziek waar ik niet van houd, of die waarbij de dofdreunende baspartij overheerst, – doofmakend.
Maar ook het gezamenlijk orkest van stemmen van informeel en vrolijk keuvelende groepen cafébezoekers kan storend zijn. Anders is het als we in het buitenland op bezoek zijn als toerist. Voor een bier en een Bratwurst, zoals laatst in Oost-Duitsland ga ik dan wel eens op een terrasje zitten, zoveel mogelijk afgezonderd, omwille van Wolfie die zich steevast misdraagt naar het bedienend volk toe, wanneer het (te) dicht bij ons tafeltje komt. Wolfie is een lastpak (blok aan het been). Hij zou nog bijten ook. Muziek in het café heeft ook als functie, denk ik, dat het voorkomt dat mensen aan een tafeltje naast je, als het niet druk is in het etablissement, het gesprek dat je voert kunnen volgen. (3 keer dat.)
Waarom een kort verhaal lang maken? Wanneer je in Nederland bent, en je zin in koffie onweerstaanbaar wordt, zouden we, indien het weer het toelaat, op een terras, anders binnen in brasserie, bistro of grand café, kunnen afspreken, – laat het me weten.
Groet, Deus
PS. Ik heb een Japke-d column toegevoegd. Leuk?
1. 23 augustus, langs de snelweg, onderweg van Zichtau naar Osnabrück (laatste nacht); 2. 30 augustus, kantine van OLVG; 3. Barry Amsterdam, Ratelaarsplein
Risico’s en complicaties
• Toename van tintelingen en/of pijn door noodzakelijke handelingen aan de beknelde zenuw;
• Een slecht genezende wond;
• Een nabloeding. Om bloedingen te voorkomen, is voor de operatie gecontroleerd of u antistollende medicijnen gebruikt. Is dit het geval, dan wordt in overleg met uw behandelend arts deze medicatie vanaf 1 week voor de operatie gestopt;
• Een ontsteking in het operatiegebied rondom de wervels. Voor alle zekerheid wordt er tijdens de operatie een antibioticum toegediend.
• Een gaatje in de koker van de hersenvliezen waardoor lekkage van hersenvocht kan optreden. In dit geval dient u 5 dagen plat op bed te blijven liggen, zodat het lekje dichtgroeit;
• Trombose.
Speciaal voor jou uitgezocht, met de groeten van Japke-d.
Vakantie is slecht voor je. Je komt er altijd slechter uit dan je erin ging – Japke-d. denkt mee. NRC – 4 september 2023
Vakanties geven alleen maar stress en ellende. Laten we er mee stoppen, schrijft Japke-d. Bouma. „Ik ken niemand die volkomen verfrist en ontspannen terugkomt en weer zin heeft om aan het werk te gaan.”
Ja ja, ik ben er weer. Na twee maanden zomerstop. Ja, ook op vakantie geweest, ja. Maar kunnen we dit kort houden? Ik heb namelijk al best veel vakantieverhalen gehoord. Dus liever geen honderden foto’s, gemekker dat we weer zo’n moeite hebben ‘om in het ritme te komen’, dat het zo koud is in Nederland, of juist o zo heerlijk fris na alle hitte, maar gewoon KORT – heel graag.
Sterker nog, de laatste tijd denk ik steeds vaker: waarom stoppen we er niet lekker gewoon helemáál mee, met die vakanties? Blijf lekker thuis. Ik zie alleen maar voordelen.
Want het valt in Nederland nog mee met de hitte, bosbranden en overstromingen, het is beter voor het milieu. En het is goedkoop – wel zo lekker met al die inflatie. Ja, als je vier weken in een tent naar België gaat met honderd kilo aardappelen op de achterbank en 5 kilo oploskoffie mee, dan is het misschien nog te betalen. Maar dat is geen vakantie, dat is survival.
Al die stress ook, voordat je weg bent! De boekingstress, de stress om alles op tijd af te krijgen op je werk, de stress als je er bent – diarree, malaria, hagelstenen, kapotte voorruiten – de stress als je weer terug bent: al die bergen werk die op je liggen te wachten.
Als je niet op vakantie gaat, hoef je bovendien niks over te dragen aan incompetente collega’s die een puinhoop van jouw zorgvuldig voorbereide projecten maken. Geen gezaag aan je stoelpoten. Als je nooit weggaat, komen ze er ook niet achter dat het best zonder jou kan.
Vakantie is sowieso extreem slecht voor je werk – 20 dagen minder per jaar om eraan te besteden! Neem je vakantiedagen liever op om wat extra uurtjes naar die beleidsnotitie te kijken, naar die roadmap, die offerte. Dát geeft pas een heerlijk ontspannen gevoel.
Ik herken collega’s ook nooit, als ze terugkomen van vakantie – zongebruind, ontspannen, lachend, een open blik. Dat is er meestal na anderhalve week wel weer af hoor, dan zijn ze weer hun eigen hol-ogige, bleke, afgetrokken zelf, maar ik vind dat toch verwarrend.
Voor de kinderen hoef je al helemaal niet op vakantie. Die vinden het heerlijk thuis met vriendjes, of op de opvang – vanaf 6 jaar kunnen ze prima zelfstandig op Interrail-vakantie. ‘Voor het avontuur’ lijkt me ook geen argument. Ja, ikzelf, als thuiswerker die de hele dag geen reet beleeft – voor mij is vakantie broodnodig. Maar jullie? Met je deep dives, benen-op-tafel-bijeenkomsten, stuurgroepen, heisessies en taskforces – dan heb je al genoeg avontuur op je werk. Lijkt mij.
Voor de rust dan? Hahaha. Ja, als je in de zorg werkt, of in het onderwijs. Dan heb je vakantie nodig om rust te vinden. Maar jullie met je fopbanen? Ik dacht het niet.
En een vakantie is ook vreselijk slecht voor je huwelijk! Al die stellen die erdoor gaan scheiden. Thuis heb je een bank waar het snurkende deel van je relatie op kan. Op vakantie is er no escape.
En dan de heimwee, als je weer terug bent! Als je nooit meer gaat, heb je daar ook geen last meer van. De heimwee naar die ene plek waar je gelukkig was, de heimwee naar je kinderen de hele dag om je heen. De Fernweh, lekker wakker worden zonder wekker. Het gevoel dat je vrij was. Dáár wel.
Want dat is natuurlijk het állerergste van vakantie: het enorme contrast met je dagelijkse kloteleven. Ik ken echt helemaal niemand die volkomen verfrist en ontspannen terugkomt en weer zin heeft om aan het werk te gaan. Eerder het omgekeerde!
Dan zie ik ze terugkeren met de vrijheidsdrang nog in de neusgaten, nog meer haat voor het werk en de baas dan ze al hadden, existentiële twijfel van hier tot Tokio en het knagende gevoel of dit nu écht is wat ze met de rest van hun leven willen doen. Al die ‘take me back’-posts ook, op Facebook en Instagram – dan weet je toch hoe laat het is?
Wat dat betreft hoort ‘lang op vakantie gaan’ voor mij dan ook thuis in het rijtje roken, drinken en zitten – een wreed experiment, puur sadomasochisme en funest voor lichaam en geest. Je komt er altijd slechter uit dan je erin ging.
Ik stel dan ook voor dat er een dikke disclaimer op alle boekingsites komt te staan: ‘Vakantie kan onnoemelijk leed veroorzaken en brengt schade toe’. Werkgevers moeten het gaan ontmoedigen. Met wat verder in de toekomst een verbod op langer dan vier dagen aaneengesloten weg, en uiteindelijk hooguit drie uur.
„Je mag ook helemaal niks meer tegenwoordig!”, hoor ik nu iemand in de straat zeggen. Klopt. Maar met z’n allen in een lange, donkere tunnel op weg gaan naar het einde is echt voor iedereen beter. Oogkleppen op en kop in het zand. Nooit meer weg. Thuis. Heerlijk.
We worden gelukkiger dan we ooit zijn geweest.
Japke-d Bouma boeken
Japke-d. Bouma (1970) is journaliste en columniste bij NRC. Ze geeft ook lezingen. Ze schreef zeven boeken over overleven in de kantoorjungle, werk, carrière, over even onbegrijpelijk als hilarisch jargon en over beeldvorming over vrouwen en mannen op de werkvloer. Recent verschenen ‘Hoe vind je zélf dat het gaat’ (2020) en ’De 19 dingen die je nooit met collega’s moet doen’ (2021). Ook maakt ze een podcast ‘Goed Werk’ voor de EO en NPO Radio 1. Bouma woont in Utrecht met haar dochter.
Onder voorbehoud van verschrijvingen, typefouten, en dies meer.